(به مناسبت نیمه ی شعبان)
________________
دست  باید   که  بیفشانم  و   پا کوبم
که   رسید   از    سفر  خاطره ها خوبم

مهربانی   که   غزلواره ی   باورهاست
سینه اش لان? احساس کبوترهاست

خنده  آموز     دهان     همه ی   گلها
عطر    صد  باغچه  در همهمه ی گلها

نازنینی که  نوازشگر  شب بوهاست
سخت    دلواپس پرواز  پرستوهاست

آمد     از    راه   یکی   هور    اهورایی
صبح   را   زمزمه ای  در شب یلدایی

آمد   از    راه  و   گوارا   خبری     دارد
خبر   دوست    به    دلها    اثری دارد

مژده از رویش گلهای یقین با اوست
غزل   عاطفه    را  نابترین با اوست

دست  باید  که  بیفشانم  و پا کوبم
شب   اگر معرکه  آراست    بیاشوبم

که     یکی   نور   فراگیر    ز   راه   آمد
سحر  عشق درخشید  و     پگاه آمد

دیگر   از   یورش   بیداد  نمی ترسم
دیگر   از    غائله ی باد    نمی ترسم

آمدآن  پشت و پناهی که خدا بااوست
شرح منظومه ی   بیداری  ما با اوست

هدیه     آورد   برای   دل     ما   شادی
نقش   بر      رایت    او     آیت     آزادی

هله   شو  خانه ی  دل آینه بندان کن
طلب   از   میکده می با لب خندان کن

مهدی   فاطمه   خورشید   جلی   آمد
آخرین       پرتو       انوار      علی   آمد.